~7. W tej niebieskiej będzie ci ładnie

 feel this moment

-No doba. Jesteśmy na miejscu.- oznajmił Cris kiedy dojechaliśmy pod mój tymczasowy dom. No właśnie dom chociaż jestem tu dopiero kilka dni to czuję że nie będę chciała stąd wyjeżdżać.

-Dzięki.

-Nie ma za co. A może chciałabyś wyjść gdzieś ze mną wieczorem?- zapytał niepewnie

-Wiesz raczej nie.

-Ale dlaczego?

-Oboje dobrze wiemy. Szukasz nową dziewczyną do swojej kolekcji? Nie chce być opisywana w jutrzejszych gazetach jako nowa panna wielkiego gwiazdora. Mam dość swoich problemów. Sorry muszę już iść.- wiem poniosło mnie, to było wredne z mojej strony zrozumiałam to kiedy zobaczyłam jego smutne oczy.

-Wiesz myślałem że jesteś inna, ale się pomyliłem. Oceniasz ludzi po tym co o nich przeczytałaś lub usłyszałaś, ty mnie nawet nie znasz .

I tak weszłam do domu w nienajlepszym nastroju. Poszłam od razu do swojego pokoju i próbowałam zasnąć, ale nic mi z tego nie wychodziło. Udało mi się to dopiero około 3 nad ranem, nawet wtedy o nim nie zapomniałam. Pół nocy o nim myślałam, a potem miałam dziwny sen, w którym szliśmy razem trzymając się za ręce. Po piaszczystej plaży obserwując piękny zachód słońca. Nie wiem dlaczego tak się tym przejmowałam. Przecież nawet go nie znam a jest mi źle z tym jak go potraktowałam.

Obudziłam się niewyspana, nie lubiłam bezczynnie leżeć więc zeszłam na dół do kuchni gdzie siedział już wujek

-Cześć słoneczko- przywitał mnie  uśmiechem

-Hej

-Widzę, że nie masz dziś humoru, ale wiesz mam dzisiaj dzień wolny i pomyślałem, że może spędzilibyśmy go razem. Wiesz od kiedy tu jesteś to tylko się mijamy a ja chciałbym trochę pobyć w towarzystwie mojej kochanej chrześniaczki – w sumie mu się nie diwie. Przyjechałam do niego już jakiś czas temu ale tak naprawdę nie spędzaliśmy ze sobą czasu.

-Dobrze. To co zaplanowałeś?

-Może trochę byśmy pozwiedzali, a potem może jakieś zakupy. Dawno nie dostałaś ode mnie żadnego prezentu, muszę to nadrobić. Nie sądzisz?- zaśmiał się

-Jasne zakupów to ja nie odmówię.

-To idź się przebierz, a ja tu poczekam.

Szybko weszłam do pokoju i ogarnęłam się trochę. Ubrałam się i zadowolona wróciłam do wuja.

- To co ruszamy na podbój Madrytu?- zapytałam radośnie

-Jasne chodź.

Po jakiś dwóch godzinach spacerowania i zwiedzania postanowiliśmy wreszcie iść na te zakupy.     

Przeglądałam różne ubrania a wujek mi doradzał. Wreszcie wybraliśmy wspólnie kilka koszulek.

-Przepraszam na chwilkę- powiedział wujek i odszedł kawałek by odebrać dzwoniący telefon. Nie zwróciłam na to uwagi tylko dalej przeglądałam ciuchy, akurat byłam przy sukienkach kiedy usłyszałam  ten dobrze zanany mi głos.

-W tej niebieskiej było by ci ładnie – powiedział tuż za mną, czym mnie wystraszył, bo nie słyszałam żeby ktoś do mnie podchodził.

-Tak myślisz?- zapytałam z uśmiechem, odwracając się w jego stronę.

-Yhy ten kolor podkreśla twoje piękne oczy

-O. Dzięki

-A może przejdziemy się teraz na kawę albo coś?

-Chętnie- już się ucieszył- ale nie mogę nie jestem tutaj sama- i posmutniał

-Acha dobra wiesz ja już muszę iść- odwrócił się i odszedł.

Przez chwilę wpatrywałam się w kierunek gdzie odszedł, ale go już nie zobaczyłam.

-Z kim rozmawiałaś? -zapytał wuj kiedy już do mnie podszedł

-Ze znajomym- odparłam pośpiesznie.

-Wyglądał na bardzo ucieszonego, z tego tylko powodu, że cię zobaczył. I widzę że ładną sukienkę ci wybrał.

-Skąd wiesz, że się uciszył?

-Widziałem jego szeroki uśmiech. wiesz może jestem już stary, ale coś czuje , że z tego coś będzie.

-Nawet tak nie żartuj. Wracajmy już do domu.

Dalsze zakupy nie trwały długo. Kupiłam sukienkę która spodobała się Crisowi, ale wątpię żebym miała okazje ją założyć.